Türkçe şiir gecesi düzenledi

Türkçe şiir gecesi düzenledi

Dünya Anadili Günü vesilesiyle Kültürel Etkileşim Derneği şiir gecesi düzenledi. 21 Şibat 2012’de Sofya’nın şirin kfelerinden birisi olan “Tea House”ta Türk şairlerin eserleri Türkçe ve Bulgarca tercümeli olarak, çok değerli dernek üyelerimiz tarafından canlı müzik eşliğinde okundu. Dinlemeye gelen Sofya Türk toplumu üyeleri gecenin keyfini şiir ve müzükle çıkardılar.

Okunan şiirler:

Lâtif Karagöz /Şair ve yazar/. 12 Ocak 1939’da Razgrat’ın Pınarbeşevli (Bojurovo) köyünde doğudu. 1989 yılında da Türkiye’ye göç edenler arasında yer aldı. Bulgaristan’da yayımlayamadığı kitaplarını çıkarma imkânına kavuştu. Kendisi çocuk şiirinde daha başarılı olduğundan dolayı, hele anavatana gidince bu alanda çalışmalarına daha hız verdi.

11-Nisan-2009 tarihinde, geçirdiği kalp krizinden sonra kalbine yenik düştü ve 22-Nisan-2009 tarihinde, saat 12:30'da Vefat etti.

23-Nisan-2009 tarihinde, O çok sevdiği ve yuzlerce şiir yazdığı çocukların bayramında, kara toprağa verildi.

ANA DILIM

İlk göz açtım duydum seni

Anam gibi ana dilim.

Büyüledin o an beni

Çiçek açtın kilim kilim!

Ninnilerim senle oldu

Rüyalarım senle doldu

Verdiğin hazlar ne boldu

Nar gibisin dilim dilim!

Bilgileri siperledim

Ellerinden güç derledim

Yollarında ilerledim

Kucak açtı bana bilim!

Türk’ün ayağı elisin

Yüreğinin gür selisin

Kültürümün temelisin

Benim eşsiz ana dilim!

Sen dünyada var oldukça

Gönlümüzde yâr oldukça

İçimizde har oldukça

Ana dilim tek sevgilim!

Mayıs – 2000

Mehmet Fikri

1908-1914

Osmanpazan (Omurtag) kazabasında dünyaya geldi. Bulgaristan türk kültürüne emeği geçmiş olan Mehmet Fikri, özverili bir öğretmen, görgülü bir gazeteci, içli bir şairdi. Şiirlerinde esas motif, Bulgaristan Türkleri ve Bulgaristan’nın tabiat güzellikleridir.

PİRİN

(Mehmet Çavuş, Antoloji, sf; 135-136)

Güzel Pirin, güzel Pirin...

Yaz günleri sen pek şirin.

Hoş hoş kokar çiçeklerin

Eserken yel serin serin.

Ey bahtiyar dilber Pirin

O köpüklü derelerin  

Coşkun, çılgın akışına

Senin mağrur bakışına

Mümkün mü hiç gönül kansın?

Pek sevimli bir balkansın.

Fakat kışın korkunç, titiz

Duman, bulut, kapkara SİS      

Eksik olmaz tepelerden...

Korkar insan kışın senden.

Her yerini derin kaslar, Gümüş

renkli buzlar kaplar. Fırtınalar,

kuduz yeller Sende cıv cıv şarkı

söyler.

Sürü sürü canavarlar

Dolaşarak av ararlar, Kışm

korkunç, titiz Pirin Yazm

cennet gibi şirin!...

AHMET HAMDİ TANPINAR (1901-1962)

1901 yılında İstanbul'da doğdu – ölümü de 1962’de yine İstanbul’daydı.

1949'dan sonra İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'nde öğretim görevlisi olarak çalıştı. Şiir dışında roman ve eleştiri yazıları da yazdı.

AVARE İLHAMLAR

I

Kader celladına

Sessiz uzat boynunu;

Acıma ne kendine, ne de gelecek günlerine

Yalnız bir düşünceye yum gözlerini

Son darbe inmeden evvel, en son anda

Bir çiçek, bir kuş, bir tebessüm ol;

Düşüncen kurtarsın seni senden,

Bil! Biraz sonra

Ebediyen senindir

Senden uzak olan her şey...

II

Ellerini yüzümde gezdir,

Sil alnımdan yorgunluğu,

Gözlerimin altından yaşamak korkusunu al,

Avuçlarından çıkmış bir heykel olsun başım.

Sonra sen de gözlerini kapat,

Bırak, ellerin sessizce düşünsün

Düşüncede yaşamak isterdim ben senin:

Bir gün en yalnız saatinde

Parmak uçlarından

Ve avuçlarından

Gelip konuşurum seninle.

III

Ayrılalım,

Sen annen güneşe git, nur ol;

Ben toprakta dağılacağım.

Bir akşam üstü

Ormanı tek bir saz yapan

En son dalda

Son ışık ol,

Gel, beni bul.

CAN YÜCEL (1926-1999)

1926’da İstanbul'da doğdu. Ankara Erkek Lisesi'ni bitirdikten sonra Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Klasik Filoloji Bölümü'ne girdi. Burada başladığı Latince ve Yunanca öğrenimini Cambridge Üniversitesi'nde sürdürdü.

Her Boydan başlıklı şiir çevirileri toplamı ve özellikle Shakespeare'nin oyunlarının çevirileriyle büyük ün kazandı. Can Yücel şiiri en genel tanımlamayla  humor ve ironiye dayanır, küfür ve sokak ağızlarına dayalı dili de başka belirgin bir özelliğidir. Bununla sınırlı değildir şiirinin gücü şüphesiz. Can Yücel'in yoğun duygusallık, sevgi özlemi, haksızlığa karşı başkaldırı. 1999'da İzmir'de kansere yenik düştü.

TEKERLEME

Uyanmadan kar vardı

Uyandım yine de var

Su bizlen kalkacakmış

Kalksın

Karım Suya bakarken

Kömürü ben taşırım

Bu küçücük odada amma büyük soğuk var

Camdan dışarı baktım

Siyah şeyler kalmamış

Kalmasın

Ve artık insanlara acımayacaksın

Dünyada ne çok taksi

 Dünyayı çağır bana

Londra'ya gidelim

Kim asmış bu köprüyü

Nerde kaldı karpuzlar

Bu evler bize gelsin

Gelsin ama

Gelsin

Ve artık insanlara acımayacaksın

Adamın bir gözü cam

Gitti kara uzandı

Birden Beyaz Rus oldu

Oh olsun

Sen niye çişini söylemiyorsun

Ben altıma kaçırıyor muyum hiç

Kaçırıyorsun

Yolları satıyor çingeneler

Alalım mı

Alalım

Ve artık kendine acımayacaksın.

NAZIM HİKMET (1902-1963)

1902’de Selanik'te doğdu. Gazetecilik yaptı, film stüdyolarında çalıştı. Ölümü 1963. Türkiye'de çağdaş Türk şiirinin önemli isimlerindendir. Uluslararası bir üne ulaşmış ve adı 20. yüzyıl'ın ilk yarısında yaşamış olan dünyanın en büyük şairleri arasında anılmıştır. Eserleri birçok dile çevrilmiştir. Mezarı halen Moskova'da bulunmaktadır. Eserleri birçok ödül almıştır.

MÜNEVVER'DEN MEKTUP ALDIM, DİYOR Kİ

II.

Anlat bana doğdum şehri Hazım.

Sofya'dan pek küçükken çıkmışım

Ama Bulgarca bilirmişim...

Sofya nasıl şehir?

Dinlerdim anamdan,

Sofya ufacıkmış,

Büyümüştür,

Düşün, kırk beş sene geçmiş.

Bir "Park Boris" varmış o zaman.

Dadım sabahları götürürmüş beni.

Sofya'nın en büyük parkı olacak.

Orda resimlerim çekilmiş durur.

Bol güneşli, bol gölgeli bir park.

Git, orda otur.

Belki rastlarsın önünde oynadığım sıraya.

Ama sıralar kırk yıl dayanmaz ya

Onlar da çürüyüp değiştirilmiştir.

En iyisi ağaçlar,

Ağaçlar anılardan uzun yaşar...

Git orda en yaşlı kestanenin altına otur bir gün.

Her şeyi unut,

Ayrılığımızı bile,

Sade beni düşün.

MÜNEVVER'E MEKTUP YAZDIM, DEDİM Kİ

Ağaçlar duruyor, eski sıralar ölmüş,

"Park Boris", "Hürriyet" Parkı" olmuş,

sade seni düşündüm kestanenin altında,

sade seni, yani Memed'i

sade seninle Memed'i, yani memleketi...

ÖZDEMİR ASAF (1923-1981)

1923’te Ankara'da doğdu. Sigorta prodüktörü, gazeteci ve mütercim olarak çalıştı. Sanat Basımevi'nı kurarak matbaacılık hayatına atıldı.

1981’de İstanbul'da öldü.

DEĞİL

Aralarından geçiyorum.

Hiç kimse el-ele değil.

Herkes kendine dönmüş deyorum.

Bir kaçının içine bakıyorum..

Hiç kimse kendisiyle barışık değil.

Herkese kendini anlatıyorum,

Kime kendini anlatsam şaşırıyor.

Kendini kime anlatacağım şaşırıyorum.

Hiç kimse ilkin kendisine alışık değil.

NOKTASIZ

Biri gelir sorarsa

Sana beni sorarsa

Gitti der misin

Gittiğimi söyler misin

Gidiyorum ben sana

Benimle gider misin.

ATİLLÂ İLHAN (1925 – 2005)

1925’te Menemen'de doğdu. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ne kaydoldu fakat eğitimini tamamlamadan Paris'e gitti. Türkiye'ye döndükten sonra senaryo yazdı ve farklı gazetelerde çalıştı. 1946'da bir şiir yarışmasında Cahit Sıtkı Tarancı ve Fazıl Hüsnü Dağlarca gibi iki ünlü şair arasında ikinci olması ona ün ve yaygınlık kazandırdı. Şiir dışında roman alanında da başarılar elde etti.

‘MEVKUF’

hep aynı trenler...

hep aynı trenler geliyor çok farklı zamanlardan

vagon pencerelerinde kalmış yolcu tebessümleri

münih’ten istanbul’a lâcivert bereli bir sarışın

gizli alkol ve pudra kokusu yataklı vagonlardan

sarhoş bir kadın çığlık çığlığa uyanan geceleri

boşluğuna düştükçe lâbirent anlaşılmazlığının

hep aynı trenler geliyor çok farklı zamanlardan

bir ölüm sabahı güzelce traş olmuş saçlarını taramış

belki son yahudiler dachau temerküz kampı’ndan

görünmez bir piyanoyu çalmaya hazır elleri

hep aynı trenler geliyor çok farklı zamanlardan

petrograd’da kar karanlığı tıklım tıklım kış

kalın buğular kuşatmış boy boy semaverleri

tatiana ivanovna’yla oturup bir çay içebilseydik

saatim bir buçukta durmuş kurmayı unutmuşum

hep aynı trenler geliyor çok farklı zamanlardan

gazeteler çoktan bitti hanidir radyo dinlemiyorum

şehrin gümüş esmerliği otobüslerin ön camlarında

ne kadar çalışırsa çalışsın sileceklerin silemediği

ATAOL BEHRAMOĞLU (1942)

1942’de Çatalca'da doğdu. Ankara Üniversitesi Rus Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi. Şu anda İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'nde öğretim görevlisi olarak çalışmaktadır.

Behramoğlu'nun ilk şiirlerinde İkinci Yeni etkisi görülür. Bu şiirlerini çocukluk anıları, ilk gençlik aşkları ve heyecanları besler. İkinci dönem eserlerinde ise umut, sevgi, özgürlük temaları yoğunluktadır.

KEDİ

“Elveda elveda” ne güzel.

Üçüncü, uyumu bozuyor.

“Elveda, elveda, elveda”

Üstelik kediye benziyor.

Adamın kafası kocaman

Cebinde Sartre’dan bir roman

Sağına soluna bakmadan

Belki de cennete gidiyor

Ataol yağmuru sevmiyor

Saati sormayın korkuyor

Ne zaman rakıya otursam

Üçüncü elveda geliyor

NECİP FAZIL KISAKÜREK (1905 –1983)

Necip Fazıl şair, yazar ve fikir adamıdır. 12 yaşında şiir yazmaya başlar, 17 yaşında ise ilk şiir kitabını yayınlar. 21 yaşında yayımladığı Örümcek Ağı adlı şiir kitabının ardından, 24 yaşındayken yayımladığı Kaldırımlar adlı şiir kitabıyla tanınmıştır.

DALGALAR

Sarmış deniz kızları gibi dalgalar bizi,

Uzun saçları gümüş, şeffaf enleri fosfor.

Yumuşak başlarile sarsarak teknemizi,

Yolcu, gittiğin sahil nerde diye bağrıyor.

Ne bir kıyıdan eser, ne bir ışıktan eser,

Sulardan daha derin yolun karanlıkları,

Dalgalar, yürüyünüz, arayalım beraber,

Başımızı dövecek yalçın kayalıkları...

HAYAT, MAYAT

Hayat, mayat diyorlar,

Benim gözüm mayat’ta.

Hayatın eksiği var,

Hayat eksik hayatta.

Takınsam, kanat, manat,

Kuş, muş olsam seğirtsem.

Bomboş vatana inat,

Matan’a doğru gitsem...

ANNEM

(Hasan Latif SARIYÜCE)

Annelerin en güzeli,
Sensin, benim güzel annem.
Ilık esen bahar yeli,
Sensin, benim güzel annem.

Güneş yüzlü, altın kalpli,
Ağır başlı, tatlı dilli,
Meleklerin eşi sanki
Sensin, benim güzel annem.

Açan çiçek, çağlayan su,
Gülümseyen engin duygu,
Evimizin mutluluğu
Sensin, benim güzel annem.

АNNEME

(Mehmet Çavuş, Antoloji 1988, sf. 95)

Hasret çiçekleri soğuk kar gibi

Ömrüne çelenkler bağladı, anne,

Gönlümü, hicranlar sonbahar gibi

Sararıp soldurdu, dağladı anne.

Mesut idim, ancak koynunda iken

Ufacık ellerim boynunda iken,

Acı tatmamıştım yanında iken

Ben güldükçe kalbim ağladı, anne.

Koştum, sevda denen rüzgar peşinde

Tıpkı bülbül gibi, bahar peşinde,

Bilsen ne ağladım o yâr peşinde

Gönlüm seller gibi çağladı, anne.

Dolaşmam bir daha aşk denizinde

Yelkensiz, dümensiz... yârin izinde,

Başımı dinletsem artık dizinde

Yâr bana matemler bağladı, anne...

MANİLER:

Kırmızı kırebimi

Başımdan yeller aldı

Karagözlü yarimi

Arda’da seller aldı

...........................................

Kırcali’nin kızları

Sürmelidir gözleri

Aldanmayın çocuklar

Hilelidir sözleri

............................................

Kelkik idim vurdular

Kanadımı kırdılar

Ben daha çocuk idim

Anamdan ayırdıla

...............................................

Güzellere vuruldum

Koşa koia yoruldum

Gençlikte pek coşkundum

Gide gide duruldum

.................................................

Gel bakma kimseye hor

Hakı yorma kendini yor

Yıkmak için çok düşün

Yıkmak kolay yapmak zor